Size biraz Cihangir’in geçmişinden bahsedeyim.
Çocukluğum, Cihangir’in hemen komşu mahallesi olan Fındıklı’da geçti. Yani 60’lı, 70’li yıllardan bahsediyorum.
Cihangir, 1955 Eylül ayına kadar, azınlıkların ve ‘Beyaz Türklerin’ yaşadığı, çok güvenli ve nezih bir semtmiş. O utanç verici 6-7 Eylül olaylarından sonra, azınlıkların bir kısmı ya üç otuz paraya mülklerini ellerinden çıkartmış, ya da satmaya bile fırsat bulamadan ülkeyi terk etmişler.
O yılların mafya liderleri de azınlıkların ucuza satmak zorunda kaldığı mülkleri yok pahasına almış, satamadan kaçanların mülklerine ise çökmüşler.
Beyoğlu’nun arka sokaklarını bir önceki yazımda anlatmıştım; pavyonların, kumarhanelerin, meyhanelerin, birahanelerin, randevu evlerinin ve daha pek çok tekinsiz işin yer aldığı sokaklardı. İşte bu işyerlerinde çalışan ‘kulağı kesiklerin’ büyük bir kısmı, azınlıklardan boşalan mülklere yerleştirildiler.
Onlarla beraber, o işyerlerinin garsonları, kapıcıları, temizlikçileri, bulaşıkçıları ve diğer çalışanlarının büyük bir kısmı da bu muhite yerleştirildi. Bu kişilerin çoğunluğu, ailelerini Anadolu’da bırakıp, ekmek parası kazanmaya gelmiş kişilerdi. Bekar odalarında 5-6 arkadaş birlikte kalırlardı.
